จำได้ว่าเมื่อปี 2519 มีพระเถระ 2 รูป เป็นพระฝ่ายวิปัสสนากัมมัฏฐานจากทางอีสานเหนือ
แวะไปกราบนมัสการหลวงปู่แล้วสนทนาธรรมเรื่องการปฏิบัติ เป็นที่เกิดศรัทธาปสาทะ
และดื่มด่ำในรสพระธรรมอย่างยิ่ง ท่านเหล่านั้นกล่าวย้อนถึงคุณงามความดีตลอดถึงภูมิธรรม
ของครูบาอาจารย์ที่ตนเคยพำนักศึกษาปฏิบัติมาด้วยเป็นเวลานานว่า
หลวงปู่องค์โน้นมีวิหารธรรมคืออยู่กับสมาธิตลอดเวลา อาจารย์องค์นี้อยู่กับพรหมวิหารเป็นปรกติ คนจึงนั
บถือท่านมากหลวงปู่องค์นั้นอยู่กับอัปปมัญญาพรหมวิหาร ลูกศิษย์ของท่านจึงมากมายทั่วสารทิศไม่มีประมาณ
ดังนี้เป็นต้น ท่านจึงมีแต่ความปลอดภัยอันตรายตลอดมา
หลวงปู่ว่า
"เออ ท่านองค์ไหนมีภูมิธรรมแค่ไหน ก็อยูกับภูมิธรรมนั้นเถอะ เราอยู่กับ "รู้" "
ครั้นเมื่อพระเถระทั้ง 2 รูปได้ฟังคำพูดของหลวงปู่ว่าหลวงปู่ท่านอยู่กับ "รู้"
ต่างองค์ก็นิ่งสงบชั่วระยะหนึ่ง แล้วก็เรียนถามหลวงปู่ต่อไปว่า
อาการที่ว่าอยู่กับรู้มีลักษณะเป็นอย่างไร หลวงปู่ตอบอธิบายว่า
"รู้ (อัญญา) เป็นปรกติจิตที่ "ว่าง สว่าง บริสุทธิ์หยุดการปรุงแต่ง
หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาของจิต ไม่มีอะไรเลยไม่ยึดถืออะไรสักอย่าง"
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล
ธรรมมะกับมนุษย์ ปฏิปทาของครูบาอาจารย์สายวิปัสสนากรรมฐาน 
