"นี่เป็นคำสอนของพระปริยัติที่ไม่เข้าใจคำสอนของพระพุทธเจ้า   บาป คือ จิตใต้สำนึกที่เป็นอกุศล  เมื่อจิตใต้สำนึกไม่เป็นอกุศลแล้ว  บาปนั้นก็ไม่มีผลในโลกแห่งจิตใต้สำนึก คือปรโลก    ส่วนในโลกมนุษย์ก็ยังมีผลอยู่บ้าง แต่จะลดน้อยลง"
 
ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจครับ แต่เรื่องของบุญและบาปเป็นเรื่องที่อธิบายยาก เรื่องเวรกรรมนั้นเป็นสิ่งที่อธิบายยาก จริงอยู่ที่ว่าการกระทำใดๆย่อมอยู่ที่เจตนา หากเจตนาดีก็เป็นบุญหากเจตนาร้ายก็เป็นบาป การกระทำอย่างเดียวกันของคนสองคนอาจจะได้ผลที่ต่างกันก็ด้วยเจตนา การทำบาปแล้วไม่ได้บาปนั้น ไม่มีครับ เว้นแต่ว่าบาปนั้นจะให้ผลหรือไม่ เช่นการปาก้อนหินไปสักที่หนึ่ง โดยไม่เจตนาว่าจะให้โดนใครแต่บังเอิญไปโดนคนอื่นได้รับบาดเจ็บ เราก็เป็นบาปโดยไม่เจตนา ดังนั้นมันก็จะอยู่ที่ว่ากรรมนั้นจะสนองเราหรือไม่ หรือกลายเป็นกรรมอย่างอื่นที่ไม่ให้ผล หรือสบโอกาสเหมาะก็ให้ผล เหล่านี้ล้วนอธิบายยากหาคำจำกัดไม่ได้ชัดเจน แต่ยืนยันว่าการทำบาปทำกรรม ย่อมให้ผลอย่างแน่นอน จะยึดถือว่าขณะทำนั้นเป็นกุศลหรืออกุศลนั้นไม่ใช่ เช่นการฆ่าสัตว์ ต่อให้ขณะฆ่า ท่านทำใจเป็นกุศลอยู่ มันก็บาปครับ

  เยี่ยมไปเลยครับ อ่านแล้ว ได้คิดเลย

  ผู้ทำบาปเล็กน้อย แลเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใส่ใจ บาปนั้นย่อมพอกพูนมากขึ้น เหมือนขันน้ำย่อมเต็มด้วยน้ำฝนที่หยดลงมาทีล่ะหยด ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ากับการสั่งสมบาป

ส่วนการทำบาปแล้วไม่ได้ผลนั้นไม่มี บาปจะต้องให้ผลอย่างแน่นอน จะมากหรือน้อย เร็วหรือช้าเท่านั้น

ท่านผู้ทำบาปแล้วสำนึกผิด หารอดพ้นจากบาปไม่ เว้นแต่ท่านได้ทำความดีหักลบไป อุปมาดั่งเกลือเทลงในแม่น้ำ น้ำย่อมไม่เค็มเพราะเกลือ เนื่องจากน้ำมากนั่นเอง

อนึ่งการให้อภัยทาน เช่นการสงเคราะห์แก่พระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ หรือการทำทานอันผู้อื่นทำได้ยาก ก็มีอานิสงฆ์มาก ช่วยให้ท่านผู้นั้นไปเกิดในภูมิที่ดี ถึงแม้กระทำบาปมาแล้วก็ตาม พึงดูอุทาหรณ์ของบุรุษเคราแดงเถิด

บุรุษเคราแดงทำหน้าที่เป็นเพชรฆาตมา 50 ปี หลังจากหยุดจากอาชีพนี้ เขาได้ทำทานแก่พระสารีบุตรที่ออกจากสมาบัติ และได้สดับพระธรรมเทศนา สำเร็จเป็นโสดาบัน เมื่อทำกาละแล้ว (ตาย) ไปเกิดยังภพดุสิตแลฯ

  ธรรมดาพระขีณาสพ (ภิกษุผู้พ้นจากอาสวะกิเลสแล้ว) ย่อมไม่ประหารชีวิตของตนเองครับ