ต่อไป »

[phraedhammajak]

อ่อนแอ  หรือ  กล้าหาญ     เห็นแก่ตัว หรือ  เสียสละ

" อ่อนแอ "  ต่อโลก ต่อสังคมที่วุ่นว่าย จึงหนี้เข้าป่า
" กล้าหาญ "  ที่จะสู่ต่อกิเลสสิ่งยัวยุทางโลกไม่ยอมเป็นทาสกิเลส จึงหนี้เข้าป่า

" เสียสละ " สืบทอดพระพุทธศาสนา  
" เห็นแก่ตัว " ตัดช่องน้อยแต่พอตัว

อยากทราบความคิดเห็น กัลยาณมิตร
 

[AVATAR]

มองในแง่นี้เหมือนมองในมุมมองของ มหายาน ครับ

แล้วแต่จะปรารถนาหรือดำเนินแนวทางครับ

ผมแสดงความเห็นเรื่องเสียสละไปแล้วใน FB ของท่าน

ผมขอแสดงความเห็นอีกเรื่องคือ อ่อนแอ " อ่อนแอ "  ต่อโลก ต่อสังคมที่วุ่นว่าย จึงหนีเข้าป่า
คำพูดแบบนี้ก็เป็นอีกมุมมอง แต่มุมมองของผมคือเป็นการปฏิบติ การปลีกวิเวก สันโดษ
แล้วผมจะบอกว่า คนที่อยู่ในป่าได้โดยลำพังนั้น แข็งแกร่ง กล้าหาญ และมีปัญญาเอาตัวรอดได้ครับ

 

[phraedhammajak]

พอดีมันเป็นสภาวะจิตที่เคยเกิดขึ้น แล้วดับไป (อาจเกิดขึ้นอีก และดับไปอีก )  กับตัวเอง เลยเอามาวิเคราะห์ และ รับฟังความเห็นดู (ไม่ได้รู้จักมหายาน ถ้าเหมือนก็..เหมือน)
 
 " อ่อนแอ " เคยเข้าไปอยู่สำนักในเขาอยู่กับชาวเขาในป่า ไปอยู่ในสำนักปฏิบัติเก็บอารมณ์ไม่ค่อยได้เข้าสังคมหมู่คณะสักเท่าไร  พอได้มีเหตุจำเป็นต้องพบปะ ต้องเข้าสังคม รู้สึกว่าผู้คนวุ่นวาย ไร้สาระ  บางทีต้องพบบะมาตุคาม เพศตรงข้าม ก็รู้สึกว่า ยังอ่อนแอ อยู่ จึงได้พยายามกลับเข้าป่า หรือ ปรีกวิเวก ฝึกฝนตนเองให้เข็มแข็งกว่านี้
   " เห็นแก่ตัว " มีสำนักอยู่สำนักหนึ่งพระรูปหนึ่งลาภรรยามาบวชแต่ท่านไม่ยอมลาสิกขา จนในที่สุดภรรยาถึงกับมายืนด่าดังไปทั้ววัด บอกว่าทอดทิ้ง ตัวเอง ทิ้งลูกทิ้งเมีย ไม่มีความรับผิดชอบ ท่านก็หนี้ไปอยู่ที่อื่น เดียวนี้ลาสิกขาหรืออยู่ ก็ไม่รู้   หรือแม้แต่ตัวอาตมาเอง เคยหายจากบ้านไปอยู่สำนักกัมมัฏฐาน พระอาจารย์ให้เก็บอารมณ์ห้ามใช้โทรศัพย์ อยู่ 3 ปี โยมตาเสียชีวิตไม่รู้ไม่ได้ไปเผ่า โยมพ่อโยมแม่ต้องทำงาน ทิ้งโยมหลายๆคนไว้ข้างหลัง (ปลิโพธกังวล) กับมาไม่นานก็ไปอีก หรือแม้แต่เจ้าชายสิทธัตถะก็ทิ้งพระนางพิมพา และพระราหุล
   " เสียสละ " (ที่เลือกใช้คำนี้ก็เพราะเป็นคำตรงกันข้ามกับเห็นแก่ตัว)  ผู้ที่เป็นพ่อ แม่ พี่น้อง หรือตัวของพระภิกษุเองก็จะต้องเสียสละโลกียสุข เพื่อหวังประโยชน์ โลกุตระสุข   เหมื่อนเจ้าชายสิทธัตถะย่อมทิ้งลูกเมีย เพื่อหวังจะบรรลุโพธิญาณ จะได้ช่วยคนทั้งโลก
   หรือจะเป็นศรัทธา ก็ถูก

ขึ้นอยู่กับบุคคลและสภาวะต้อนนั้น (ความเห็นของบุถุชน)
  อย่างเช่นหญิงที่สามีลาบวช ก็คิดว่า พระสามีเป็นคนที่เห็นแก่ตัวตัดช่องน้อยแต่พอตัว
  พอดีพระสามีท่านไปอยู่ป่า  คนที่นั้นก็เห็นว่าพระที่ท่านมาอยู่ในชนบทในป่าโปรดโยมที่ไม่มีโอกาสได้ทำบุญหากท่านไม่อยู่  เพราะในชนบทเรื่องลาภสักการะไม่มี ท่านช่างประเสริฐ เป็นผู้เสียสละจริงๆ


   แต่ที่อาตมา พยายามตั้งสำนักอยู่ในเขตป่า พยายามจะปรีกวิเวก เป็นระยะๆ ก็เพราะว่า รู้สึกอ่อนแอ อยู่ บางช่วงก็ออกมาเข้าสังคม เพื่อสอบอารมณ์ตัวเองเป็นระยะ

ยินดีที่ได้สนทนาธรรม แลกเปลี่ยนความเห็น กับโยม AVATAR
 

[AVATAR]

ครับผมเข้าใจแล้วครับเป็นการถ่ายทอดออกมาจากประสบการณ์ส่วนตัวที่พบเจอมา

เห็นแก่ตัวนี่อย่างที่ท่านเล่ามานี่ก็ใช่ แต่ยังมีอีกหลายนัย ที่ให้กล่าวถึงได้ เช่นพระเวสสันดรบริจาคลูกเมียพระนางมัทรี กัญหา ชาลี
พระพุทธเจ้าทิ้งพระนางพิมพา และพระราหุลไปก่อน จนเมื่อได้ตรัสรู้จึงกลับมาชี้ทางให้หลุดพ้น นี่ก็ทำเพื่อตัวเองก่อนทั้งสิ้น ก่อนจะช่วยคนอื่น
ในสายกรรมฐานหลวงปู่มั่น หลวงปู่ขาว หลวงปู่จันทา ฯ ล้วนเจอและผ่านเรื่องของสตรีเพศมาแล้วอย่างยากลำบาก

ทุกๆคนมีวิบากในตัวเองอยู่แล้ว ดังคำกล่าวว่า สัตว์โลกมีกรรมเป็นแดนเกิด สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม

ถ้าเรามีญาณหยั่งรู้เราจะรู้ว่าแต่ละคนมีวิบากอย่างไร เราจะเข้าใจ ว่าทำไมคนนั้นทิ้งคนนี้ คนนี้ไม่เกื้อกูลคนนั้นฯลฯ

นั่นเราจะปล่อยวางได้ด้วยปัญญา เราจะไม่โกรธไม่อาฆาตใครเลย นั่นคือทุกสรรพสิ่งเป็นอนัตตาหนึ่ง และเราละสังโยชน์ข้อที่1ได้อีกอย่างหนึ่ง อย่าไปเสียใจหรือกล่าวโทษตัวเองเลย

เมื่อไม่มีเรา มีเขา มีใคร อะไรมันจะมี นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับไป ทุกสรรพสิ่งล้วนตกอยู่ใต้กฏแห่งธรรมชาติ กฏไตรลักษณ์

ใครๆก็เป็นที่มีบางจังหวะ อ่อนแอ ท้อแท้ เบื่อหน่าย ครับ เบื่อได้ ท้อได้ ถอยได้ เหนื่อยได้ พักได้ แต่ขอเพียงอย่าถอดใจ แล้วเดินหันหลังออกจากทางนิพพานแล้วกันครับ

ชีวิตจะเป็นอย่างไร...
ขึ้นอยู่กับว่า เราเลือกเส้นทางไหน
ให้ตัวเองดำเนิน

แนวความคิดเช่นท่านนี้แนวโน้มอาจจะเป็นพวก พุทธภูมิ
กราบนมัสการครับ

[golfreeze]

สาธุ ครับทั้งสองท่าน

ผมมองว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนอาศัยซึ่งกันและกัน เน๊อะครับ

ความอ่อนแอ สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนนะครับ
อาจเป็นเพราะช่วงนั้นจิตขาดกำลังในการปฏิบัติสมถะ พักผ่อนน้อย ทั้งทางกายและจิต
สังขารปรุงแต่งมากแล้วตามรู้ตามเห็น ไม่ทัน ก็ทำให้สูญเสียกำลังไปได้มากเช่นกัน 

แต่ครั้นเมื่อพักผ่อนเต็มที่ ได้พักกายจากการนอน ได้พักจิตจากการทำสมาธิ
เมื่อมีความตั้งมั่นพอสมควรแล้ว เห็นภัยของสังสารวัฏ ก็จะกล้าหาญ เพื่อเดินตามทางพระพุทธองค์ต่อไป
เพื่อที่จะเรียนรู้กาย เรียนรู้ใจ ต่อไป ตักน้ำใส่โอ่งกันต่อไป

ส่วนความเห็นแก่ตัว ผมว่ามีกันทุกคน น่าจะยกเว้นพระอริยบุคคล ท่านผู้มีปัญญา เห็นและสามารถละ สักกายะทิฏฐิ ได้
เราเห็นแก่้ตัว เพื่อจะละความเห็นแก่ตัว เมื่อมีปัญญาเบื้องต้น แล้วก็บอกกล่้าวแก่บุคคลทั่วไป ให้เจริญรอยตามทางของพระพุทธองค์
ก็เป็นการเดินทางจากความเห็นแก่ตัว สู่ ความเสียสละ ต่อส่วนรวมและตัวเอง (สังขารกาย)

[phraedhammajak]

เราเห็นแก่้ตัว เพื่อจะละความเห็นแก่ตัว

เป็นคำที่ให้ความหมายดีมาก

 " อ่อนแอ "    ในที่นี้คืออ่อนแอต่อกิเลส   ไม่ได้หมายความถึงความท้อแท้ หมดกำลังใจ  หมดกำลังกาย

ความอ่อนแอชนิดนี้ แม้แต่ พระอนาคามีก็ยังมี  คือท่านยังอ่อนแอต่อกิเลสตัวมานะอยู่  จิตใจยังถูกมานะตัวนี้ครอบงำอยู่
ผู้ที่ปฏิบัติเจริญสติปัฏฐาน  จะเริ่มเห็นจิตของตัวเองชัดเจนมากขึ้น  เห็นสภาวะจิตที่มันเกิดขึ้นจึงทำให้รู้ว่า  จิตใจเรายังตกเป็นทาสของพวกมันอยู่ร่ำไป จึงพยายามเจริญสติให้รู้เท่าทันมัน  แต่ถ้าหากยังอยู่กับหมู่คณะ กับสังคมที่มีสิ่งยัวยุมากเกินไปก็ทำให้ยากต่อการบำเพ็ญเพียร ( อินอรีย์สังวร )

บุถุชน ทั้งหลาย มีจิตใจที่อ่อนแอมาก ต้องตกเป็นทาสของกิเลส ถูกมันครอบงำ โดยที่ไม่รู้ตัว อยู่ร่ำไป
   จงพยายามประกาศเอกราช อย่าตกเป็นทาสของมัน  เพราะคนที่ " อ่อนแอ " เท่านั้นที่ตกเป็นทาสรับใช่.....




 

[golfreeze]

จงพยายามประกาศเอกราช อย่าตกเป็นทาสของมัน  เพราะคนที่ " อ่อนแอ " เท่านั้นที่ตกเป็นทาสรับใช่....

ฟังแล้วมันดูฮึกเฮิมขึ้นมา เลยครับอาจารย์ สาธุๆๆ
แต่เราต้องลับคมดาบให้ คม ก่อนเน๊อะครับผม เพื่อที่จะไปสู้รบกับ ท่านกิเลส ได้ สู้ๆๆ

[magicmo]

    ขอบคุณนะครับ